ఓ అడవి. అందులో ఎన్నో జంతువులూ ఉన్నాయి.
వాటిల్లో ఓ నక్క.
దాని దురదృష్టం కొద్దీ, దానికి 10 రోజులుగా తిండి దొరక లేదు. నీరసించిపోయింది. డొక్క ఎండి పోయింది.
అలాగే కాళ్ళీడ్ఛుకొంటు ఆహారం వెదకసాగింది.
అదృష్టం!
ఓ చెట్టు తొర్రలో దానికి ఆహారం కన్పించింది.
చెట్లు కొట్టుకోవడానికి వచ్చిన వాళ్ళో, లేక వేటగాళ్ళో లేక యాత్రికులో దాచుకున్న అన్నం మూట దానికి కన్పించింది.
చెట్టు తొర్ర సన్నగా ఉంది.
లోపల తిండి దండిగా ఉంది.
వాసన నోరూరిస్తోంది, ఆకలి ఆగనంటోంది.
ఎండిన డొక్కతో ఉన్న నక్క ఒక్క ఉదుటున తొర్రలోకి దూరింది.
అన్నం పప్పు, కూరలు, అప్పడం, అప్పాలతో కమ్మటి భోజనం.
కడుపునిండా మెక్కెసింది.
పొట్టలావుగా అయ్యింది.
ఇప్పడు ఓ చిక్కొచ్చింది నక్కకి.
దాని శరీరం తొర్ర వెడల్పు కన్నా ఎక్కువలావుగా ఉంది. బయటకి రావడం కుదరటం లేదు.
లోపలే ఉంటే, తిండి దాచుకొన్న మనుషులొచ్చి నాలుగు పీకితేనో?
లేక తన్ని తగలేస్తే నో!
తలుచుకొంటేనే వళ్ళు జలదరించింది దానికి.
కుయ్యోమొర్రో మంటూ మొత్తుకోవటం మొదలుపెట్టింది.
ఆ దారినే పోతున్న ఓ కుందేలు నక్క ఏడుపు విన్నది.
దగ్గరికొచ్చి చెట్టుతొర్ర కేసి చూసింది.
ఏడుస్తున్న నక్కని చూసి, "ఏమిటి సంగతి నక్కబావా" అంది.
నక్క వివరంగా చెప్పింది వెక్కిళ్ళుపెడుతూ.
"మరి లోపలికి వెళ్ళేటప్పడు ఎలా వెళ్ళావు?" లాజికల్ గా అడిగింది కుందేలు ప్రశ్నార్ధకపు ముఖం పెట్టి.
"ఆకలితో డొక్క ఎండి అప్పడు సన్నగా ఉన్నాను" అంది నక్క ఏడుపుముఖపెట్టి.
"అయితే వెళ్ళిన దారిలోనే తిరిగి రా నక్క బావా?" అంది కుందేలు చిరునవ్వుతో కళ్ళు మెరుస్తుండగా.
"అంటే మళ్ళీ 10 రోజులు పస్తుండలా?" భోరుమంది నక్క.
"అంతే మరి! కాకపోతే ఈసారి 10 రోజులు పట్టదులే. పస్తులయితే తప్పదు" అంది కుందేలు నింపాదిగా.
ఇదీ కథ!
మరో కమ్మని కథ కోసం వేచి చూడండి.
ఈ కథకు నేటి సామాజిక పరిస్థితులకి, మన జీవితాలకి అనువర్తనతో కూడిన విశ్లేషణ కావాలంటే ఇక్కడ క్లిక్ చేయండి.
0 కామెంట్‌లు:
కామెంట్ను పోస్ట్ చేయండి