ఇలాక్కూడా మనం నష్ట పోవచ్చు

ఆపరీక్షితకారి అనే బ్రాహ్మణుని కథ

ఒకా నొకప్పుడు గౌడ దేశం లోని ఓ అగ్రహారం లో దేవశర్మ అనే బ్రాహ్మణుడు ఉండే వాడు. అతడు వేదాల్ని, సకల శాస్త్రాల్ని అధ్యయనం చేశాడు. అరిషడ్వర్గాల్ని [ఆరు భావోద్రేకాలు: కామ, క్రోధ, లోభ , మోహ, మద, మాత్సర్యాలు] అధిగమించడ మెలాగో తెలిసినవాడు.

అతడికి సంతానం లేదు. ఇది తప్ప అతడికి మరే కొరతా లేదు. అతడి భార్య యాఙ్ఞసేని. తనకు సంతానం లేకపోవడం చేత ఆవిడ బిడ్డల తల్లులైన తన ఇరుగుపొరుగు స్త్రీలను చూసి ఎంతో ముచ్చట పడుతుండేది బిడ్డల కోసం ఆరాటంతో ఆవిడ సాధువుల్ని, సాధువేష ధారుల్నీ కూడా భక్తిగా కొలిచేది. స్వాముల కాళ్ళ మీద పడి వేర్లూ, తాయత్తులూ కట్టించు కొంటూ ఉండేది. రాయి కనబడితే రాయికి, గుడి కనబడితే గుడికీ మ్రొక్కేది. ఎవ్వరే తీర్ధం పేరు చెబితే ఆ తీర్ధానికి పోయి మునకలు వేసేది. లోకంలో లేని వ్రతాలూ, నోములూ నోచేది. ఇలా కొంత కాలం గడిచింది.

కొన్నాళ్ళకి దేవుడి దయ కలిగిందో ఏమొ, యాఙ్ఞసేని గర్భవతై పండంటి కొడుకుని కన్నది. లేక లేక పుట్టిన బిడ్డని దేవశర్మ, యాఙ్ఞసేని ఆ బిడ్డని అపురూపంగా పెంచసాగారు. కంటికి రెప్పలాగ కాపాడుతూ, బిడ్డని గుండెల మీద బెట్టుకు పెంచుతూండె వారు. పిల్లవాడి పాదాలు తల్లిదండ్రుల అరచేతుల్లో తప్ప నేల నంటనంత అపురూపంగా కొడుకుని పెంచసాగారు.

ఓ రోజు యాఙ్ఞసేని కొడుకుకి స్నానం చేయించి, పాలిచ్చి, నిద్రపుచ్చి వుయ్యాలలో పడుకోబెట్టింది. బిడ్డని జాగ్రత్తగా చూస్తుండమని భర్తకి చెప్పి, ప్రక్క వీధి లోని పుట్టింటికి వెళ్ళింది.

ఆ రోజు పర్వదినం కావటంతో ఆ నగరపు రాజు దేవశర్మకు పవిత్రదానమియ్య దలిచి ఆహ్వానం పంపాడు. దేవశర్మకు రాజు గారిచ్చే ద్రవ్య కనక వస్త్ర ధాన్య దానం అత్యంత అవసరం.

అతడికేం చేయాలో తోచలేదు. "చాలా కాలం తర్వాత రాజుకి నా మీద దయ కలిగింది. పండిత ప్రకాండులెందరో ఉండగా దానం నాకే ఇవ్వదలిచి కబురంపాడు. నా భాగ్యమిట్లుండి , రాజు ఆహ్వానం పంపగా, నా అభాగ్య దేవత ఈ సంధర్భం లోనే నాకీ ఇబ్బంది తెచ్చి పెట్టింది. నా భార్య ఎప్పుడు రావాలి, నేనెప్పుడు రాజమందిరానికి పోవాలి. పోనీ నా భార్య రాక పోయినా రాజుమందిరానికి పోదామంటే పిల్లవాడికి రక్షణ గా ఇంట్లో ఇంకెవ్వరూ లేరు ఆలస్యం చేస్తే రాజు ఈ దానాన్ని ఇంకెవ్వరికైనా ఇచ్చేయగలడు . ఏం చేయను? ఓ వుపాయం ఉన్నది. నా ఇంట పెంపుడు ముంగిస వున్నది గదా! ఎంతో కాలం నుండీ దాన్ని నేను ప్రేమగా పెంచున్నాను . ఈ ముంగిని నా బిడ్డకు కాపలాగా పెట్టి రాజ మందిరానికి వెళ్తాను. దానం పుచ్చుకొని ఇంటనున్నట్లే పరుగెట్టుకొని వెనక్కి వస్తాను."

ఇలా ఆలోచించి దేవశర్మ తన పెంపుడు ముంగిసని చేతుల్లోకి తీసికొని, ప్రేమగా దాని శరీరం నిమిరి, ఊయలలోని బిడ్డని చూపించి కాపుండ మని సైగలతో సూచించి రాజమందిరానికి పోయాడు . ఆచారప్రకారం దానం పుచ్చుకొని రాజుని దీవించి పూజాదికాలు నిర్వహించాడు. ఆ అరఘడియ పాటూ అతడి దేహం రాజ మందిరం లోనూ, మనస్సు ఇంట వుయ్యాల లోని కొడుకు మీదనూ వున్నాయి.

ఆ సమయం లో ఓ నల్ల త్రాచు వారింటి మిద్దె పైనుండి లోనికి జారి ఉయ్యాల తాడు మీదుగా బిడ్డ పానుపు పైకి ప్రాకుతోంది. ముంగిస పాముని చూసింది. రాబోయె ప్రమాదం పసి కట్టింది. ఒక్క ఉదుటున పైకెగిరి పాము మెడ పట్టుకొంది. పాముని ముక్కలు ముక్కలు చేసి నేల మీద పారేసింది. రక్తపు చుక్కలు నేలంతా పడ్డాయి.

ఇంతలో దేవశర్మ రాజ మందిరంలో ఆచార వ్యవహారాలు పూర్తి చేసుకొని, దానం పుచ్చుకొని ఇంటి ముఖం పట్టాడు. కొడుకు మీది ప్రేమ, అభద్రతా తనని తరుముతుండగా కాలి మడమలు నేలనంటనంత వేగంగా ఇల్లు చేరాడు.

ముంగిస తన యజమాని పద సవ్వడి విన్నది యజమాని బిడ్డని కాపాడాను కదా అన్న ఆనందంతోనూ , తనకి అప్పగించిన పనిని విజయవంతంగా చేసేను గదా అన్న సంతోషం తోనూ, యజమాని పట్ల దానికి గల ప్రేమ తోనూ, ముంగిస పరుగున దేవశర్మకు వీధి వాకిట్లోకి ఎదురుబోయింది. దాని నోరు రక్తం తో నిండి ఉంది. లోని గది లోనుండి వీధి వాకిలి వరకూ రక్తపు బిందువులు పడి ఉన్నాయి.

ఎంతో ప్రేమ తోనూ, కృతఙ్ఞత తోనూ, ముంగిస దేవశర్మ కాళ్ళు నాకుతున్నది. దేవశర్మ ముంగిసనీ, దాని రక్తపు మూతినీ చూసాడు. ఒక్కసారిగా అతని గుండె బ్రద్దలైనంత పనయ్యింది. తుఫానులో ఊగే చెట్టులా అతని శరీరం వణికింది. ముంగిస తన బిడ్డని చంపి ఉంటుందని ఈ బ్రాహ్మణుడు అనుకొన్నాదు. విపరీతమైన కోపం తో ఊగి పోయాదు.

"ఓసి పాపిష్ఠి దాన! ఎంతోకాలం నుండి చేర దీసి పెంచానన్న కృతఙ్ఞతైనా లేదే నీకు? ఎలా చంప గలిగావు నా బిడ్డని" అంటూ మితిమీరిన కోపం తోనూ, ఆ చిన్ని ముంగిస కన్నా ఎంతో బలమైన వాడి నన్న అంతర్గత అహం తోనూ, ముందు వెనుకలు ఆలో చించని తొందర పాటు తనం తోనూ, లావు పాటి కర్రతో ముంగిస నెత్తిమీద బలంగా కొట్టాడు.

ఆ దెబ్బ సరిగ్గా ముంగిస తల పైన ఆయువు పట్టు పైన తగిలింది దాని కనుగ్రుడ్డ్లు వెలికి వచ్చాయి. నేల మీద పడింది . హోరుగాలిలో చిరుకొమ్మలా విలవిల లాడింది. పెద్దగా ఒక్క అరపు అరిచి ప్రాణాలు విడిచింది. తానెంతో ప్రేమగా దగ్గరికి వస్తే యజమాని ఎందుకు తనని కొట్టాడో అర్ధం కాని అమాయకత్వం దాని కళ్ళల్లో ఉంది. తానెంతో భాధ్యత గా యజమాని కొడుకు ప్రాణం కాపాడితే, అతడెందుకు తనని చావ గొట్టాడో అర్ధం కాని అయోమయం దాని చూపుల్లో ఉంది. ఆ బాధని చావు దాని కళ్ళల్లో శాశ్వతం చేసింది.

ఇదేమీ దేవశర్మ పట్టించు కోలేదు. అతడక్కడ ఆగనూ లేదు. ఇంటిలోనికి ఒక్క అంగలో పరుగు పెట్టాడు. గట్టిగా ఏడుస్తూ ఉన్నాడు. కొడుకు చని పోయి ఉంటాడని మానసికంగా సిధ్ధమై పోయాడు. ఒక్క ఉదుటున ఉయ్యాల చేరాడు . ఉయ్యలలో పరుపు మీద బిడ్డ ఆదమరచి నిద్రిస్తూనే ఉన్నాడు. బిడ్డని సజీవంగా చూసాక గాని దేవశర్మ ఆవేశం, ఆక్రోశం తీరలేదు. అప్పటికి గాని అతనికి బాహ్య స్పృహ కలగ లేదు. అప్పుడు చూశాడతడు నేల మీద పడి ఉన్న నల్ల త్రాచు శరీర ఖండాల్నీ, రక్తపు బిందువుల్నీ.

అప్పటికి గాని అతడికి పరిస్థితి అర్ధం కాలేదు. ఇప్పుడతడు ముంగిస కోసం ఆక్రోశపడ సాగాడు. రొమ్ము మీద, గుండెల మీద, తల మీద, కడుపు మీద కొట్టుకుంటూ బిగ్గరగా ఏడ్వటం మొదలు పెట్టాడు.

"ఎంత మూర్ఖుణ్ణి నేను! నా పెంపుడు ముంగిస నా బిడ్డ ప్రాణాలు కాపాడింది. నిజం చెప్పాలంటే నా ప్రాణాల్నే కాపాడింది. కానీ, నేనది నా బిడ్డని చంపేసిందనుకొన్నాను. అది ప్రేమగా నా దగ్గరికి వస్తే, నేను దాన్ని చంపి వేశాను. ఏ విషయమూ పరిశీలించ లేదు. ఒక్క నిముషమైనా ఆలోచించ లేదు. కొద్ది క్షణాలు ఆగి ఉన్నా , లేదూ కొన్ని అడుగులు ఇంటి లోపలికి వేసినా నిజం తెలుసుకొని ఉండేవాణ్ణి. నా పెంపుడు ప్రాణిని కాపాడుకొని ఉండేవాణ్ణి. నా కొడుకు పుట్టక ముందు నుండీ ఆ ముంగిసని నా స్వంత కొడుకు లాగా ఈ చేతుల్లో పెంచాను. ఇప్పుడు ఇదే చేతుల్తో దాన్ని చంపేసాను. ఎవ్వరు నాకు దాన్ని ప్రాణాలతో వెనక్కి ఇవ్వగలరు ? ఎవ్వరు కాలాన్ని వెనక్కి తేగలరు? ఎవ్వరు జరిగి పోయిన దారుణాన్ని వెనక్కి త్రిప్పగలరు? వేదాలు చదివీ, అరిషడ్వర్గాలని అణిచే మార్గాలని యెరిగీ, చర్య చేపట్టే ముందు ఒక్క క్షణం సహనం తో ఆలో చించ లేక పోయానే! నిజంగా, జీవితంలో క్రోధం ఎంత ప్రమాదకరం? కోపం ఎంత కీడు కలిగిస్తుంది. కోపం నా నిజ మైన శతృవు ."

అతడెంత ఏడ్చినా , ఇప్పుడెంతగా పశ్చాత్తాప పడినా అతడి అమాయకపు పెంపుడు ముంగిస మాత్రం అతడికిక లేదు.

ఇదీ కథ!

మరో కమ్మని కథ కోసం వేచి చూడండి.

ఈ కథకు నేటి సామాజిక పరిస్థితులకి, మన జీవితాలకి అనువర్తనతో కూడిన విశ్లేషణ కావాలంటే ఇక్కడ క్లిక్ చేయండి.