RSS
Wecome to my Blog, enjoy reading :)

యువరాణి ప్రేమాయణం [భట్టి విక్రమాదిత్యుల కథల మాలిక – 51]

పునః ప్రయత్నాల వల్ల విక్రమాదిత్యుడు అలసిపోలేదు. సరికదా, రెట్టించిన ఉత్సాహంతో, భేతాళుడు చెప్పే కథల పట్ల ఆసక్తితో...మరోసారి మోదుగ చెట్టెక్కి, శవాన్ని దించి భుజాన వేసుకొని, బృహదారణ్యం కేసి నడవసాగాడు. భేతాళుడూ అలిసి పోలేదు. మరో కథ, పద్దెనిమిదో కథ చెప్పడానికి ఉద్యుక్తుడయ్యాడు.

“ఓ రాజోత్తమా! పరాక్రమ శాలీ! ధైర్యశీలీ! విను...” అంటూ ఇలా కొనసాగించాడు.

ఒకప్పుడు గోపాలపురం అనే నగరం ఉండేది. అదెంతో సువిశాలమైనది, సుందరమైనది. దానికి రాజు కార్తికేయుడు. అతడా నగరాన్ని నిజాయితీగా పరిపాలిస్తుండేవాడు. దాంతో అతడు ప్రజల కెంతో ప్రీతిపాత్రుడయ్యాడు.

అతడికొక కుమార్తె ఉంది. ఆమె పేరు భగవతి. ఆమె యుక్తవయస్సులో ఉంది. సౌందర్యంతో శోభిల్లుతూ ఉంది. ప్రజలామెని గని ‘అందాల గని’ అని పొగుడుతూ ఉండేవాళ్ళు. ఆటపాటల్లో సంగీత సాహిత్యాల్లో ఆమెది అందె వేసిన చెయ్యి.

ఓనాటి సాయం సంధ్య వేళ.... భగవతి తలారా స్నానం చేసి, తన పొడవాటి అందమైన కురులని ఆర్చుకుంటున్నది. వేళ్ళతో అలవోకగా చిక్కులు తీస్తూ సంజ కెంజాయ రంగులని ఆస్వాదిస్తున్నది. పిల్లగాలికి ఆ పిల్ల కురులూగుతూ హొయలొలికిస్తున్నాయి.

ఆ సమయంలో.... రాజవీధిలో ఓ బ్రాహ్మణ యువకుడు పోతున్నాడు. అతడి పేరు ధనస్వామి. అతడెంతో అందంగా ఉన్నాడు. గిరజాల జుట్టు, కోరమీసం, తెల్లని దేహచ్ఛాయ... మూర్తీభవించిన మన్మధుడిలా ఉన్నాడు. యధాలాపంగా అతడు భగవతిని చూసాడు. సౌందర్యాధిదేవతలా ఉన్న యువరాణిని చూసి అతడు అబ్బురపడ్డాడు.

సరిగ్గా ఆ క్షణమే.... భగవతీ అతణ్ణి చూసింది. ఆమె కళ్ళు ఒక్కసారిగా తళుక్కుమన్నాయి. ఇద్దరూ తొలిచూపులోనే ప్రేమలో పడ్డారు. ఒకరొకరిపై చూపుల తూపులు విసురు కున్నారు. ఒకరిపై మరొకరికి ప్రేమ ఉదయించిందని ఇద్దరికీ అర్ధమైంది. కానీ ఎలా కలుసుకోగలరు?

భగవతి రాచకన్య. ధనస్వామి సాధారణ బ్రాహ్మణ యువకుడు. అలాంటి చోట, ధనస్వామి యువరాణినెలా కలుసుకోగలడు? దాంతో ఇద్దరూ భారమైన హృదయాలతో, దీనంగా చూస్తూ ఊర్కున్నారు.

అయితే ధనస్వామి ఇంటికి వెళ్ళినా క్షణం కుదురుగా ఉండలేకపోయాడు. నిద్రాహారాలు పట్టలేదు. ప్రతీక్షణం, పగలూ రాత్రి, అదే థ్యాసగా యువరాణి భగవతిని ఎలా కలుసుకోవాలా అని ఆలోచించసాగాడు. చివరికి అతడో నిర్ణయానికి వచ్చాడు.

ఆ ప్రకారం ధనస్వామి, తన మిత్రుడైన లోకదేవుణ్ణి కలుసుకున్నాడు. లోకదేవుడు చాలా తెలివైన వాడు. యుక్తి పరుడు. నేర్పరి. ధనస్వామి లోకదేవుడికి విషయమంతా చెప్పి ‘యువరాణిని కలుసుకునేందుకు ఉపాయమేదైనా చెప్పి పుణ్యం కట్టుకో’మన్నాడు.

లోకదేవుడు మిత్రుడి కోరిక విని మ్రాన్పడి పోయాడు. తేరుకున్నాక “మిత్రమా, ధనస్వామి? నీకేమైనా పిచ్చి పట్టిందా? ఏమి మాట్లాడుతున్నావు? ఎక్కడ నీవు? ఎక్కడ యువరాణి? తేడా వస్తే కుత్తుకలు తెగిపోగలవు సుమా!” అని హెచ్చరించాడు. దాంతో ఖిన్నుడైన ధనస్వామి ముఖం చూసి లోకదేవుడికి జాలి కలిగింది. మిత్రుడి యందు ప్రేమాతిశయంతో.... సాహసానికి పూనుకున్నవాడై “ప్రియమిత్రుడా! నీ కోరిక తీర్చుట కష్టసాధ్యం. ప్రమాదభరితం కూడా! అయినా నీవు నా ప్రాణసఖుడవు. నీ కోసం నేను పూనుకుంటున్నాను. నీకో ఉపాయం చెబుతాను. నువ్వు చింతించకు” అన్నాడు.

దాంతో ధనస్వామికి ఎంతో ఊరట కలిగింది. బాగా ఆలోచించి లోకదేవుడు ఓ ఉపాయం చెప్పాడు. ఆ ప్రకారం, లోకదేవుడు ఓ మునిలా వేషం ధరించాడు. ధనస్వామికి అందమైన యువతి వేషం వేసాడు.

ఇద్దరూ రాజు కార్తికేయుడి సభకు వెళ్ళారు. లోకదేవుడు రాజుకు నమస్కరించి “మహారాజా! నీకు సర్వసుఖాలూ కలుగుగాక! భగవంతుడు నీకు ఆయురారోగ్య భోగభాగ్యాలూ ఇచ్చుగాక!” అని దీవించాడు.

రాజతణ్ణి గౌరవించి, అతిధి సత్కారాలు ఆచరించాడు. లోకదేవుడు “రాజోత్తమా! నేను కాశీ యాత్రకు పోవుచున్నాను. ఇదిగో ఈ పిల్ల నా కుమార్తె సుకేశిని. (అందమైన మంచి శిరోజాలు కలది అని ఆ పేరుకు అర్ధం.) తల్లి లేని ఈ బిడ్డని అల్లారు ముద్దుగా పెంచాను. ఇప్పుడు ఈ అందమైన యవ్వనవతిని వెంటబెట్టుకుని, కాశీ యాత్ర వంటి దూరప్రయాణం చెయ్యలేను. అది ఎంతమాత్రం శ్రేయస్కరం కాదు. కాబట్టి నిన్ను సాయమర్ధించ వచ్చాను. నేను తిరిగి వచ్చు వరకూ, నాబిడ్డను నీకు అప్పగిస్తాను. ఆమె రక్షణ భారం వహించవలసిందిగా నా ప్రార్ధన” అన్నారు.

రాజందుకు సంతోషంగా సమ్మతించాడు. సుకేశిని రూపంలో ఉన్నది స్త్రీ కాదనీ, పురుషుడనీ తెలియని రాజు, ఆమెని తన కుమార్తె భగవతి మందిరానికి పంపించాడు. సమ వయస్కులవ్వటం చేత, ఇద్దరూ స్నేహంగా మెలగ గలరని అతడనుకున్నాడు.

భగవతి మందిరం చేరిన సుకేశిని వేషధారణలో ఉన్న ధన స్వామి, యువరాణితో ఏకాంత సమయం కోసం వేచి ఉన్నాడు. ఓ రోజు ఎవరూ లేకుండా చూసుకుని, ధనస్వామి ‘తాను స్త్రీ కాదనీ, సుకేశినిగా ఉన్న తాను పురుషుడననీ, తన పేరు ధనస్వామి అనీ’ వివరించాడు.

అది విని భగవతి ఆశ్చర్యంతో కొయ్యబారి పోయింది. ఆమెకతడి మీద ప్రేమ ఉప్పొంగింది. కానీ అది పైకి కనబడనివ్వకుండా, కోపం నటిస్తూ “ఏమిటీ? ఎంత ధైర్యం నీకు, ఈ విధంగా రాజమందిరంలోకి రావటానికి? నేనంత చులకనగా తోచానా నీకు? ఇదంతా మా తండ్రికి తెలిస్తే ఏమవుతుందో తెలుసా? చూడు, నేను నిన్ను ఏం చేస్తానో?” అంది.

అయితే బ్రాహ్మణ యువకుడు ధనస్వామి అందుకు బెదరలేదు. చెదరని చిరునవ్వుతో “ప్రేయసీ! నీ మీది ప్రేమకొద్దీ నేనిలా ప్రాణాలకు తెగించాను, అంతే తప్ప మరిక దేని కోసమూ కాదు. తొలి చూపులోనే నీవూ నాపై వలపు కలిగి ఉన్నావని నాకు తెలుసు. కాబట్టి నన్ను బెదిరించ ప్రయత్నించకు. అది వృధా.

ప్రేమతో నన్ను అంగీకరించు. ఎందుకిదంతా మీ తండ్రికి చెప్పేందుకు ఆతృత చూపిస్తావు? నీవు నన్ను రక్షించగలవు. నన్ను కాపాడేందుకు నీవే సమర్ధరాలవు. నేను ప్రాణాధికంగా నిన్ను ప్రేమిస్తున్నాను. కాబట్టి నిన్ను చేరేందుకు ఇంత ప్రమాదానికైనా పాలుపడ్డాను. ఇక ఇప్పుడు నన్ను రక్షిస్తావో లేక శిక్షిస్తావో నీదే నిర్ణయం. నీవేది చేసినా నాకు ఇష్టమే! నీ ప్రేమ పొందలేనప్పుడు రాజు చేతిలో మరణం పొందడమైనా నాకు ఆనందమే!” అన్నాడు.

ధనస్వామి తన కొరకు అంత సాహసానికి పూనుకోవటం, ప్రాణాలకు తెగించటం.... భగవతికి ఎంతో ఆనందం కలిగించింది. ఆపైన అతడి తీయని మాటలకీ తెగింపుకీ మరింత ముగ్దురాలైంది. కిలకిలా నవ్వుతూ “ప్రియా! నేను చేయగలిగింది ఇదే!” అంటూ అతడి చెక్కిలిపై ముద్దు పెట్టుకుంది. ధనస్వామి పరవశించి పోయాడు.

అది మొదలు ఏకాంతంగా ఇద్దరూ ఒండొకరి సాన్నిహిత్యాన్ని ఆనందించ సాగారు. ఇది ఇతరులెవరు కనిపెట్ట లేక పోయారు.

దొంగల నాయకుడు చచ్చేముందు ఎందుకు నవ్వి, ఏడ్చాడు? [భట్టి విక్రమాదిత్యుల కథల మాలిక – 50]

కళ్ళెదుట దొంగల నాయకుడి మరణాన్ని చూసిన రత్నావళి విహ్వలచిత్త అయ్యింది. అప్పటి కప్పుడు ఆ శశ్మాన వాటికలో చితి పేర్చుకుంది. దొంగల నాయకుడి తలను చేతబట్టి, చితి చుట్టూ ప్రదక్షిణలు చేసింది. మండుతున్న అగ్నికీలలకి నమస్కరించి నిప్పుల్లోకి దూకింది.

ఆకాశం నుండి, జరుగుతున్నదంతా గమనిస్తున్నారు జగదాంబ, పరమేశ్వరులు. మాత పార్వతికి రత్నావళిని చూసి జాలి కలిగింది. పతి వంక సాభిప్రాయంగా చూసిందామె. అనుమతిస్తున్నట్లుగా నవ్వాడు జంగమ దేవర. మరుక్షణం పార్వతీ పరమేశ్వరులు, రత్నావళి ముందు ప్రత్యక్షమయ్యారు.

అంతే! నిప్పుల గుండం పూల రాశిలా మారి పోయింది.

పార్వతీదేవి “అమ్మాయీ! అంత సాహసం చేయకు. ఏం కావాలో కోరుకో!” అంది ప్రేమగా! ఆది దంపతులని చూసి రత్నావళి పరవశించి పోయింది. సంతోషాంతరంగంతో చేతులెత్తి నమస్కరిస్తూ, వారిని స్తుతించింది. “తండ్రీ గిరిశా! తల్లీ గిరిజా దేవి! మీరు జగత్తుకే తల్లిదండ్రులు. నామీద మీకు కరుణ ఉంటే నా మనోనాయకుడయిన ఈ దొంగల నాయకుడిని సజీవుణ్ణి చెయ్యండి. అతణ్ణి నేను పతిగా వరించాను. నామీద దయ యుంచి, నాకు పతి భిక్ష పెట్టండి. ఇది తప్ప నాకు మరో కోరిక లేదు” అని ప్రార్ధించింది.

శివపార్వతులు రత్నావళి పట్టుదలనీ, నిజాయితీ గల ప్రేమనీ చూసి ముచ్చట పడ్డారు. ‘తధాస్తు’ అన్నారు. వారిచ్చిన వర ప్రభావంతో, చచ్చిపడి ఉన్న దొంగల నాయకుడు పునర్జీవితుడైనాడు. నిద్ర నుండి లేచినట్లుగా కసిగంద కుండా ఉన్నాడు. వారిద్దరినీ ఆశీర్వదించి పార్వతీ పరమేశ్వరులు అంతర్ధానమయ్యారు.

వీరకేశుడు, అతడి భార్యా, ఇదంతా చూసి ఆనందంతో తబ్బిబ్బయ్యారు. తల నరకబడిన దొంగ పునర్జీవితుడు కావటం చూసి, ప్రజలు ఆశ్చర్యం పట్టలేక పోయారు. అందరూ రత్నావళినీ, ఆమె ప్రేమ బలాన్నీ ఎంతగానో ప్రశంసించారు.

వీరకేశుడు, కూతురూ అల్లుడిని ఇంటికి తీసికెళ్ళి, బంధుమిత్రులందరినీ ఆహ్వానించి, రత్నావళిని దొంగల నాయకుడికిచ్చి అంగరంగ వైభవంగా వివాహం జరిపించారు.

ఈ సమాచారమంతా వేగుల ద్వారా విన్న రాజు ఆశ్చర్యచకితుడయ్యాడు. రత్నావళి పట్టుదలనీ, నిజమైన ప్రేమనీ చూసి వెరగు పడ్డాడు. ఆమె స్వచ్ఛమైన ప్రేమ, భక్తి తలచి, పార్వతీ పరమేశ్వరులనే మెప్పించిన ఆమె పట్టుదలని చూసీ, వారిని గౌరవించటం తన విధి అనుకున్నాడు.

వీరకేశుణ్ణి దొంగల నాయకుణ్ణి సభకు పిలిపించి ఆదరించాడు. దొంగల నాయకుణ్ణి తన సైన్యానికి అధిపతిగా నియమించి సత్కరించాడు. దొంగల నాయకుడు కూడా, జరిగిందంతా చూసి చాలా మధనపడ్డాడు. ప్రేమ, పట్టుదల, భక్తి, మంచి చెడు... వంటి మానవీయ విలువలు అర్ధం చేసుకుని, అంకిత భావంతో పని చేయాలని నిశ్చయించుకున్నాడు. కొన్నాళ్ళకే ఎంతో సమర్ధుడైన, ధైర్యశాలి అయిన సైన్యాధిపతిగా ప్రజలందరి మన్ననా పొందాడు.

ఇదీ కథ!

భేతాళుడు ఈ కథ చెప్పి “ఓ విక్రమాదిత్య మహీపాలా! విన్నావు కదా కథ!? ఇప్పుడు చెప్పు. భటులతడి మరణ శిక్ష అమలు చేయబోయే ముందు, దొంగల నాయకుడు ముందు క్షణం నవ్వాడు. ఆ తర్వాత ఏడ్చాడు? ఎందుకలా చేసాడో చెప్పు” అన్నాడు.

విక్రమాదిత్యుడు మృదుగంభీర స్వరంతో “భేతాళా! దొంగల నాయకుడు రత్నావళిని చూసి నవ్వాడు. తన గురించి ఏమీ తెలియకుండా, దొంగనని తెలిసీ, ఇంతటి సౌందర్యవతి తనని ప్రేమించి ఏడ్చుట చూసి అతనికి నవ్వు వచ్చింది. ఆమె తల్లిదండ్రుల దుఃఖం చూసి మనస్సు కరిగింది. అందుకోసమే మొదట నవ్వి పిదప ఏడ్చాడు” అన్నాడు.

భేతాళుడు గలగల నవ్వుతూ “మౌనభంగమైంది మహారాజా! అందుకో నా పరుగు” అంటూ మాయమై మోదుగ చెట్టెక్కాడు.

కథా విశ్లేషణ: ‘కట్టె కొట్టె తెచ్చె’ అన్నట్లుగా, ఈ కథని క్లుప్తంగా చెప్పేస్తే చాలా సామాన్యమైన కథ. రాజు దొంగని బంధించాడు, వ్యాపారి కూతురు ప్రేమించింది, దేవిని మెప్పించి బ్రతికించుకుంది – ఇలా! కానీ కథనంలో ‘పోతురాజు’ అంటూ... రాజూ దొంగల మధ్య సంభాషణ, వీరకేశుడూ రత్నావళిల మధ్య సంభాషణ, వీరకేశుడూ రాజుల మధ్య సంభాషణ... ఎంతో చక్కగా ఆసక్తికరంగా ఉంటాయి.

ఇలాంటి కథలు... కథనం ఎంతో ఆసక్తికరంగా ఉండి, చక్కని సంభాషణా శైలిని పిల్లలకు నేర్పుతాయి. ఎంతో కాలం, డబ్బూ వెచ్చించి నేర్చుకునే ‘కమ్యూనికేషన్ స్కిల్స్’ని అలవోకగా నేర్పే కథలివి.

మన పెద్దలు మనకందించిన వరాల మూటలివి.

~~~~~~~~~

తల తెగి పడిన దొంగ! [భట్టి విక్రమాదిత్యుల కథల మాలిక – 49]

రాజభటులు దొంగల నాయకుడికి ఎర్రని దుస్తులు వేసి, మెడలో వేపదండ వేసారు. నుదుట పెద్ద బొట్టు తీర్చి, బండి మీది కెక్కించి, బండి స్తంభానికి కట్టి ఊరంతా డప్పు మోగిస్తూ ఊరేగించ సాగారు. అలాంటి శిక్షలు చూసిన ప్రజలలో నేరప్రవృత్తి మాసిపోతుందని రాజలా ఆజ్ఞాపించాడు.

వీధులలో కోలాహలంగా సాగుతున్న ఆ ఊరేగింపుని, ప్రజలంతా గుంపులుగా కూడి కుతూహలంతో తిలకించసాగారు. ఊరేగింపు వీరకేశుడు వీధిలోకి ప్రవేశించింది. రత్నావళి తన గది గవాక్షం నుండి దొంగలనాయకుణ్ణి చూసింది.

అప్పటికి ఆమె అవివాహితగా ఉండి పోవాలన్న ఆకాంక్షతో ఎన్నో పెళ్ళి సంబంధాలను తిరస్కరించి ఉంది. అలాంటి రత్నావళి… దొంగల నాయకుణ్ణి చూసిన వేళా విశేషమో, లేక అతడి రూప విలాసమో గానీ, తొలిక్షణంలోనే అతనిపై ప్రేమలో పడింది.

మరుక్షణం ఆమె తన తల్లిదండ్రుల దగ్గరికి పరిగెత్తి “తండ్రీ! ఇప్పుడు సైనికులు వధ్యశిలకు తీసుకువెళ్తున్న దొంగల నాయకుణ్ణి చూశారు కదా! అతడే నా మనో నాయకుడు. పెళ్ళి చేసుకుంటే అతణ్ణే చేసుకుంటాను. మీరు అతణ్ణి ఎలాగైనా విడుదల చేయించి, నన్నిచ్చి వివాహం చేయండి. లేనట్లయితే నాకు మరణం తప్ప శరణ్యం లేదు” అంది.

ఇది విని ఒక్కసారిగా ఆమె తల్లిదండ్రులు మ్రాన్పడి పోయారు. రత్నావళికి నచ్చజెప్పేందుకు ప్రయత్నించారు. వీరకేశుడు “నా చిట్టి తల్లి! ఎంత పిచ్చిగా ఆలోచిస్తున్నావు? ఈ ప్రపంచంలో మరణశిక్ష పడిన దొంగని ఎవరైనా వరిస్తారా? తల్లీ! నువ్వు ఓ దొంగని వివాహమాడితే… ప్రజలు, బంధుమిత్రులూ అందరూ మమ్మల్నీ దొంగలనే నిందించరా?

అలాంటి వివాహంతో మన కుటుంబ గౌరవం, వంశగౌరవం కూడా నాశన మౌతాయి. నీ ప్రియమైన తల్లిదండ్రులుగా, మేము లోక నిందకి గురౌతాము. కనుక నువ్వు! ఓ దొంగని పెళ్ళాడాలని ఆలోచించటం ఎంత మాత్రం శ్రేయస్కరం కాదు. అందమైన, సిరిసంపదలు గల, విద్యాబుద్దులు గల, గౌరవనీయమైన కుటుంబాల నుండి వచ్చిన ఎందరో యువకులు, నిన్నుపెళ్ళాడ గోరి వచ్చారు. వారందరినీ తిరస్కరించిన నువ్వు, ఇలా ఓ దొంగని వరించటం సరైనదేనా? ఆలోచించు తల్లీ!” అని నెత్తీ నోరూ కొట్టుకున్నారు.

కానీ వీరకేశుడి సొదంతా రత్నావళి ముందు, చెవిటి వాడి ముందు శంఖం ఊదినట్లయ్యింది. తల్లిదండ్రుల మాటలు ఆమె చెవికెక్కలేదు. ఇక ఆ వాణిజ్యవేత్త వీరకేశుడు ఏం చెయ్యగలడు? కుమార్తె పట్టుదల తెలిసిన వీరకేశుడు దిగులు చెందాడు. ఏం చెయ్యడానికీ తోచలేదు. భార్యతో సంప్రదించాడు. ఏదో ఒకటి చేయక తప్పదు.

అతడు, అపురూపమైన మణిమాణిక్యాలు, రత్నఖచిత అభరణాల వంటి విలువైన కానుకలు తీసుకొని, రాజ దర్శనానికి వెళ్ళాడు.

రాజు పాదాల ముందు తాను తెచ్చిన కానుకలుంచి నమస్కరించాడు. ఏమిటన్నట్లుగా చూసాడు రాజు. వీరకేశుడు “ఓ రాజా! నీవు గొప్పవాడివి. ప్రజారంజకుడవి. రాజులలో పేరెన్నిక గలవాడివి. నీకు వేనవేల నమస్కారాలు. ఇంతకాలం ప్రజలని బాధించిన దొంగలని పట్టుకున్న వీరుడవు నీవు. చోరనాయకుడికి నీవు మరణశిక్ష విధించావు.

అయితే ఓ రాజా! నా యందు దయ యుంచి, అతణ్ణి విడుదల చేయాల్సిందిగా ఆజ్ఞాపించు. వధ్యశిలకు గొనిపోతున్న దొంగల నాయకుణ్ణి చూసి, నా కుమార్తె ప్రేమలో పడింది. అతడిని పెళ్ళాడ గోరుతున్నది.

నాకున్నది ఈ కుమార్తె ఒక్కతే! అదీ మా వివాహమైన తర్వాత, ఎన్నో ఏళ్ళకు, ఎన్నో నోములు పూజలూ చేయగా జన్మించిన బిడ్డ! అల్లారు ముద్దుగా పెంచుకున్న బిడ్డ! ఇప్పటి వరకూ ఎవరినీ పెళ్ళాడనని భీష్మించుకు కూర్చున్నది. ఇప్పుడీ దొంగని వరించినది. లేనట్లయితే మరణిస్తానని పంతం పట్టింది.

మహారాజా! ఆమె మరణిస్తే నేనూ నా భార్యా కూడా బ్రతక లేం. ఇలాంటి నిస్సహాయ స్థితిలో, నిన్ను చూడ వచ్చాను. దయయుంచి ఆ దొంగని విడుదల చెయ్యి. ఇది నా ప్రార్ధన!” అన్నాడు కన్నీటితో!

రాజది చూసి మొదట ఆశ్చర్యపోయాడు. విషయం అర్ధమయ్యాక ఆగ్రహోదగ్రుడయ్యాడు. అగ్గి మీద గుగ్గిలంలా చిటపట లాడుతూ “ఏయ్! వణిక శ్రేష్టీ! నీకేమైనా పిచ్చి ఎత్తినదా? ఎందుకు నీవు, ఆ దొంగల నాయకుణ్ణి కాపాడే ప్రయత్నం చేస్తున్నావు? ఎందుకిలా కట్టు కథలల్లి నన్ను నమ్మించ జూస్తున్నావు? బహుశః నువ్వు ఇంకా పెద్ద దొంగవై ఉంటావు. అందుకే మరణశిక్ష పడ్డ దొంగని కాపాడ యత్నిస్తున్నావు.

బహుశః తాను దొంగిలించిన సొత్తు నుండి నీకు బంగారం, రత్నాలు, ధనం నీకు వాటాగా ఇస్తున్నాడు కాబోలు! లేకపోతే నీ కూతుర్ని సాకుగా చూపి దొంగని కాపాడే సాహసం చేస్తావా?

నాకు మీ వ్యాపార టక్కుటమారాలన్నీ తెలుసు. తక్షణం ఇక్కడి నుండి వెళ్ళు! ఇంకొక్క క్షణం నువ్విక్కడే ఉంటే, ఆ దొంగకి పడ్డ శిక్ష వంటిదే, నీకు కూడా పడుతుంది. ఫో! తక్షణం ఇక్కడి నుండి ఫో!” అన్నాడు.

రాజు కళ్ళ నుండి నిప్పులు రాలుతున్నట్లనిపించింది వీరకేశుడికి. భయంతో కాళ్ళు తడబడుతుండగా ఇంటికి పరిగెత్తుకు వచ్చాడు. జరిగిందంతా కూతురికి చెప్పి, మనస్సు మార్చుకోమన్నాడు. అది విన్న రత్నావళి మొదలు నరికిన అరటి చెట్టులా నేలపై కూలిపోయింది. క్షణాల్లో ఆమెకి స్పృహ తప్పింది.

తల్లిదండ్రులు, దాసీలు ఆమెకి శైత్యోపచారాలు చేసారు. కొద్ది క్షణాలకి సేద తీరి పైకి లేచింది. మరుక్షణం వీధిలోకి ఉరికింది. గుండెలు బాదుకుంటూ, బిగ్గరగా రోదిస్తూ, దొంగని ఊరేగిస్తున్న చోటికి చేరింది. అప్పటికే ఆమె జుట్టు ముడి ఊడింది. విరబోసుకున్న జుట్టుతో, చెదిరిన బొట్టుతో, చెమటలూ కన్నీరు వరదై కారుతున్న ముఖంతో, ఆమె మూర్తీభవించిన శోక దేవతలా ఉంది.

కుమార్తె స్థితి చూసి గుండె చెరువైన వీరకేశుడు, అతడి భార్య ఇంటిలో ఉండలేక పోయారు. వాళ్ళు కూడా బిగ్గరగా ఏడుస్తూ, ఆమె వెనక బడ్డారు.

ఇదంతా ఊళ్ళో పాకింది. ప్రజలెంతో ఆశ్చర్యపోయారు. గొప్ప కుతుహలం, ఆసక్తితో వారి చుట్టూ గుమిగుడారు. ముందు డప్పులు, వెనక దొంగని కట్టిన బండి, ఆ వెనక శోకిస్తూ రత్నవళి, ఆమె తల్లిదండ్రులు! మెల్లిగా ఊరేగింపు వధ్యశిలకు చేరింది. ఊరి జనమంతా అక్కడే పోగయ్యింది.

భటులు దొంగని బండి దింపి, వధ్యశిల చుట్టూ ప్రదక్షిణలు చేయించారు. అతడి తలను వధ్యశిలపై ఆన్చి పరుండ బెట్టారు. అప్పటికే వాళ్ళూ వీళ్ళూ అనుకుంటున్న మాటల్ని బట్టి, దొంగల నాయకుడికి విషయం అర్ధమైంది. అతడి చూపు రత్నావళి మీద నిలిచింది. ఆ పిల్ల సౌందర్యం, శోకం చూసి అతడికి ఆశ్చర్యం కలిగింది.

ఆమెనీ, ఆమె తల్లిదండ్రుల్ని ఒక్కక్షణం తదేకంగా చూసాడు. క్రమంగా అతడి చూపు రత్నావళి మీద నిలిచి పోయింది. ఒక్కక్షణం బిగ్గరగా పగలబడి నవ్వాడు. మరుక్షణం గట్టిగా ఏడ్చాడు. ఉత్తరక్షణం అతడి తల తెగి పడింది. భటులు తమ కర్తవ్యాన్ని తాము నిర్వహించారు.
~~~~~~~~~~~~~~~

దొంగపై తొలిప్రేమ! [భట్టి విక్రమాదిత్యుల కథల మాలిక – 48]

యధాప్రకారం విక్రమార్కుడు మోదుగ చెట్టు చేరి, భేతాళుని బంధించి నడక ప్రారంభించాడు. భేతాళుడు కథ ప్రారంభించాడు.

“ఓ విక్రమాదిత్య మహారాజా! నీ పట్టుదల చూడ ముచ్చటగా ఉంది. శ్రమ తెలియకుండా ఈ కథ విను!” అంటూ కొనసాగించాడు.

ఒకప్పుడు అయోధ్యా నగరం అనే రాజ్యం ఉండేది. ఆ నగరంలో ఒక ప్రముఖ వణిక శ్రేష్ఠి ఉండేవాడు. అతడి పేరు వీరకేశుడు. అతడికొక కుమార్తె ఉంది. ఆమె పేరు రత్నావళి. ఆ పిల్ల చాలా చక్కనిది. ప్రజలామెని చూసి దేవకన్యలలో కూడా అంత అందమైన అమ్మాయి ఉండదని ప్రశంసించే వాళ్ళు.

అందంతో పాటు రత్నావళి వినయవిధేయతలూ, దయ వంటి సద్గుణాలూ కలది. కళాభినివేశం కలది.

ఆమె అందచందాల గురించీ, సుగుణ సంపద గురించీ విన్న చాలామంది యువకులు, ఆమెను వివాహమాడాలని ఉవ్విళ్ళూరే వారు. వారిలో కొందరు రత్నావళి తల్లిదండ్రులని సంప్రదించారు. వారిలో యోగ్యుడైన ఒక యువకుడికిచ్చి రత్నావళి వివాహం జరిపించాలని వీరకేశుడు, అతడి భార్య నిర్ణయించారు.

అది విని రత్నావళి, తల్లిదండ్రుల వద్దకు చేరి ‘తాను ఎవరినీ వివాహమాడననీ, తనకు వివాహేచ్ఛ లేదనీ’ తెగేసి చెప్పింది. అది విని కలవర పడ్డారు వీరకేశుడూ, అతడి భార్య!

తమ గారాల పట్టిని బుజ్జగించి వివాహం పట్ల విముఖత వీడమని పరిపరి విధాల నచ్చచెప్పారు. అయినా లాభం లేకపోయింది. రత్నావళి తన పట్టు వీడలేదు. చేసేది లేక వీరకేశుడు, అతడి భార్య బిడ్డని కంటికి రెప్పలా కాపాడ సాగారు.

రోజులు ఇలా గడుస్తున్నాయి.

ఆ సమయంలో అయోధ్యా నగరంలో దొంగల బెడద పెరిగిపోయింది. దొంగలు ఇళ్ళకి కన్నాలు వేసి, చాకచక్యంగా డబ్బూ దస్కం, నగానట్రా దోచుకు పోతున్నారు. ఎవరూ దొంగల్ని పట్టుకోలేక పోయారు. ప్రజలంతా కూడా దొంగల బాధకి చాలా కలవర పడ్డారు.

వారంతా గుంపుగా అయోధ్యా నగరపు రాజు దగ్గరికి పోయి ‘తమని దొంగల బారి నుండి కాపాడవలసింది’గా మొరపెట్టుకున్నారు. ఆ నగరపు రాజు మంచి వాడు, సమర్ధుడు! అతడు ప్రజలకి దొంగల బాధ నుండి విముక్తి కలిగిస్తానని హామీ ఇచ్చాడు.

వెంటనే సైనికులనీ, దళాధిపతులనీ పిలిచి, దొంగలను పట్టుకోవలసిందిగా ఆజ్ఞాపించాడు. కానీ లాభం లేక పోయింది. ఈ వార్త విని దొంగలు అప్రమత్తమయ్యారు. మరింత జాగ్రత్తగా ఇళ్ళకి కన్నాలు వేయటం, దొంగతనాలు చేయటం సాగించారు. సైనికులు, దళాధిపతులు ఒక్క దొంగని కూడా పట్టుకోలేక పోయారు.

ఇక లాభం లేదని రాజే స్వయంగా రంగంలోకి దిగాడు. మారు వేషం ధరించి, ఆయుధాల చేతబూని రాత్రివేళ నగర వీధుల్లో తిరగ సాగాడు.

ఆ రోజు అమావాస్య! అర్ధరాత్రి కావస్తోంది. నగర వీధుల్లో ఎంత చీకటిగా ఉందంటే – ఎదురుగా ఏముందో కూడా కనిపించటం లేదు. హఠాత్తుగా రాజుకు, తనకు కొద్ది దూరంలో భారీకాయుడొకడు నిలిచి ఉన్నట్లు లీలగా తోచింది.

రాజు బిగ్గరగా “ఏయ్! ఎవరు నువ్వు?”అనడిగాడు. అక్కడ నిలబడి ఉంది దొంగల నాయకుడు. అతడు రాజు కంఠ స్వరాన్ని గుర్తు పట్టాడు. గొంతు సవరించుకుని “ఓ రాజా! నేను ఈ నగర దేవత మహంకాళి కొడుకును. పోలేరమ్మ గుడిలో ఉండే దేవర పోతురాజును”అన్నాడు.

రాజు అతణ్ణి దొంగల నాయకుడిగా అనుమానించాడు. కానీ దొంగల నాయకుడు చెప్పినట్లుగా అతణ్ణి పోతురాజని నమ్మినట్లుగా నటిస్తూ “ఓ పోతురాజా! నిన్ను గుర్తించక ఎవరు నువ్వని అడిగినందుకు మన్నించు. నువ్వు మా నగర దేవత మహాంకాళి కుమారుడివి. కాబట్టి నువ్వూ మాకు దేవుడవే! మీ తల్లి మా నగరాన్ని, మమ్మల్నీ కాపాడుతుంది. నా మనస్సులో ఒక కోరిక ఉంది. చాలా రోజులుగా నీవు మా నగరానికి రక్షణగా ఉండాలని నేను కోరుకుంటూ ఉన్నాను. నా కోరికని నిర్లక్ష్యం చెయ్యకుండా, నీవు నాకా వరాన్ని ఇవ్వాలి. నిన్ను వెయ్యి విధాల ప్రార్థిస్తూన్నాను. నువ్వు నా ప్రార్ధనని మన్నించి తీరాలి. నీవు మా నగరానికి రక్షణగా ఉండాలి” అన్నాడు. ఆ విధంగా అతణ్ణి మాటల్లో పెట్టటమే రాజు ఉద్దేశం.

అయితే ఆ ప్రార్ధన విన్న దొంగల నాయకుడు మనస్సులో ‘ఈ రాజు నన్ను ‘పోతురాజు’ అని నమ్మినట్లున్నాడు. నేను ఆ నమ్మకాన్ని చెడగొట్టకూడదు. తగిన సమయం చూసి ఈ రాజుని చంపగలిగినట్లయితే, ఆనక నేనే రాజుని అయిపోవచ్చు’ అనుకున్నాడు.

పైకి రాజుతో “ఓ రాజా! నీ ప్రార్ధన మన్నించాను. ఇద్దరమూ కోటగుమ్మం దగ్గరికి పోదాం పద!” అన్నాడు. రాజు సరేనన్నాడు.

దొంగల నాయకుడు రాజప్రాసాదం దగ్గరికి దారి తీసాడు. రాజతణ్ణి అనుసరించాడు. అప్పటికే రాజు అతడు దొంగల నాయకుడని నిర్ధారణ చేసుకున్నాడు. రాజప్రాసాదం దగ్గరికి చేరాక, మరోసారి రాజు దొంగల నాయకుడిని పోతురాజుగా సంభోదిస్తూ, నగరాన్ని రక్షించమని అర్ధించి లోపలికి వెళ్ళిపోయాడు.

దొంగల నాయకుడు సంతోష పడుతూ, తన అనుచర దొంగలందరినీ పిలిచి, తన పన్నాగం గురించి చెప్పాడు. ఆ ప్రకారం రాజుని చంపి, నగరాన్ని ఆక్రమించాలని చెప్పేసరికి, దొంగలందరికీ భలే హుషారు వచ్చేసింది. ఎంతో ఉత్సాహంతో తమ నాయకుణ్ణి సమర్ధించారు. దాంతో దొంగల ముఠా అంతా, తమ ప్రణాళికని అమలు చేయడానికి సిద్ధపడసాగారు.

రాజాజ్ఞ ప్రకారం, రాజు గూఢచారులంతా… దొంగల బృందంపైన నిఘా వేసి ఆనుపానులు కనిపెడుతున్నారు. దొంగల పన్నాగం గురించి రాజుకి అన్ని వివరాలూ తెలియజేసారు. తగిన సమయంలో రాజు తన సైనికులతో కలిసి, దొంగల ముఠాపై దాడి చేసి అందర్నీ బంధించాడు. చాలామంది దొంగలు సైనికుల చేతుల్లో మరణించారు. రాజు దొంగల నాయకుణ్ణి బంధించి, సభకు తీసుకురమ్మని భటులని ఆజ్ఞ యిచ్చాడు.

మర్నాటి సభలో, ప్రజల సమక్షంలో రాజు దొంగల నాయకుడికి శిరచ్ఛేదం శిక్షగా విధించాడు. ఆ ప్రకారం దొంగల నాయకుణ్ణి ఊరంతా ఊరేగించి, బహిరంగంగా వధ్యశిల దగ్గర తలనరికి చంపుతారు.

రాజభటులు దొంగల నాయకుడికి ఎర్రని దుస్తులు వేసి, మెడలో వేపదండ వేసారు. నుదుట పెద్ద బొట్టు తీర్చి, బండి మీది కెక్కించి, బండి స్తంభానికి కట్టి ఊరంతా డప్పు మోగిస్తూ ఊరేగించ సాగారు. అలాంటి శిక్షలు చూసిన ప్రజలలో నేరప్రవృత్తి మాసిపోతుందని రాజలా ఆజ్ఞాపించాడు.

వీధులలో కోలాహలంగా సాగుతున్న ఆ ఊరేగింపుని, ప్రజలంతా గుంపులుగా కూడి కుతూహలంతో తిలకించసాగారు. ఊరేగింపు వీరకేశుడు వీధిలోకి ప్రవేశించింది. రత్నావళి తన గది గవాక్షం నుండి దొంగలనాయకుణ్ణి చూసింది.

అప్పటికి ఆమె అవివాహితగా ఉండి పోవాలన్న ఆకాంక్షతో ఎన్నో పెళ్ళి సంబంధాలను తిరస్కరించి ఉంది. అలాంటి రత్నావళి… దొంగల నాయకుణ్ణి చూసిన వేళా విశేషమో, లేక అతడి రూప విలాసమో గానీ, తొలిక్షణంలోనే అతనిపై ప్రేమలో పడింది.

బ్రహ్మహత్యా పాతకం ఎవరికి చుట్టుకుంటుంది? [భట్టి విక్రమాదిత్యుల కథల మాలిక – 47]

విక్రమార్కుడు మళ్ళీ భేతాళుణ్ణి బంధించాడు. భేతాళుడు మళ్ళీ మరో కథ ప్రారంభించాడు.

ఒకప్పుడు ‘అవినాశి’ అనే నగరం ఉండేది. (వినాశం లేనిది అని ఆ పేరుకి అర్ధం.) ఆ నగరంలో దేవనాధుడు అనే బ్రాహ్మణుడుండే వాడు. అతడి కొక కుమారుడు, అర్జున స్వామి. అతడు రూపవంతుడూ, గుణవంతుడు. అతడికి యుక్త వయస్సు వచ్చాక తండ్రి దేవనాధుడు, ఎన్నో ఊళ్ళు వెదికి తగిన కన్యని తెచ్చి వివాహం చేసాడు.

ఆ పిల్ల పేరు అనామతి. ఆమె అర్జునస్వామికి రూపంలోనూ, గుణంలోనూ తగిన భార్య. తీయని మాటలూ, చక్కని చేతలూ గలది. యువ దంపతులని చూసిన ఎవరైనా… వారు ఒకరి కొకరు తగి ఉన్నారనే వారు. గువ్వల జంట వంటి ఆ యువజంట, ఎప్పుడూ కలిసి మెలిసి ఉండేవాళ్ళు. ఏ పని చేసినా కలిసి చేసేవాళ్ళు. క్షణమైనా ఒకరినొకరు ఎడబాయక ఉండేవాళ్ళు.

వారి తీరుని చూసి అందరూ ముచ్చట పడే వాళ్ళు.

ఇలా ఉండగా…ఓ నాటి రాత్రి…

చల్లగాలి వీస్తొందని భార్యభర్తలిద్దరూ, పెరట్లో మల్లెపందిరి ప్రక్కనే మంచం వేసుకు పడుకున్నారు. అది వెన్నెల రాత్రి! అర్జునస్వామి, అనామతి ఆరుబయట ఆదమరిచి నిదురిస్తున్నారు. ఆ సమయంలో ఆకాశంలో ఓ రాక్షసుడు వెళ్తోన్నాడు. అతడు భీకరంగా ఉన్నాడు. అతడి చూపులు అంతకంటే కౄరంగా ఉన్నాయి.

దిగువకి చూసిన రాక్షసుడి కళ్ళు ఒక్కసారిగా మెరిసాయి. అతడికి అనామతి అద్భుతంగా అనిపించింది. ఆమె అందానికి అదిరిపోయాడు. అమాంతం క్రిందికి దిగి, ఆమెని ఎగరేసుకు పోయాడు. రాక్షస మాయ కారణంగా అనామతికి గానీ, అర్జునస్వామి గానీ నిద్రాభంగం కాలేదు.

తెల్లవారింది. అందరి కంటే ముందే లేచి గృహకృత్యాలలో నిమగ్నమయ్యే అనామతి ఏది? నిద్రలేచిన అర్జునస్వామికి భార్య ఎక్కడా కనబడలేదు. కుటుంబ సభ్యులంతా కూడా వెతికినా అనామతి జాడలేదు. ఎవరికీ ఏమీ తోచలేదు.

కీడెంచి మేలెంచమని, ఊళ్ళోని చెరువులూ నూతులూ కూడా గాలించారు. బంధుమిత్రులందరినీ వాకబు చేసారు. ఆమె ఆచూకీ తెలియ లేదు. అర్జునస్వామికి దుఃఖం కట్టలు దాటింది. అతడు ఎలాగైనా భార్య జాడ తెలుసుకోవాలని నిర్ణయించుకున్నాడు. దాంతో దేశాటనం బయలు దేరాడు.

అనామతి గురించి వెతుకుతూ ఎన్నో ప్రదేశాలు, ఊళ్ళూ, అడవులూ గాలించాడు. ఏ మాత్రం ఉపయోగం లేకపోయింది. నిరాశా నిస్పృహలతో, స్వంత ఊరు అవినాశికి తిరుగు ప్రయాణమయ్యాడు. లోలోపల మిణుకు మిణుకు మంటూ ఓ చిరు ఆశ… ‘ఒక వేళ ఈ పాటికి అనామతి ఇల్లు చేరిందేమోనని’.

తిరుగు ప్రయాణంలో, అలసటతోనూ, ఆకలి తోనూ ఉన్నాడు. అప్పటికి ఓ గ్రామం చేరాడు. ఓ బ్రాహ్మణ గృహం ఎంచుకొని ‘భోజనం పెట్ట’మని అడిగాడు. గృహస్థు భార్యని పిలిచి “అతిధికి భోజనం పెట్టు” అని చెప్పాడు.

ఆ గృహిణి అతడికి భోజనం వడ్డించే ప్రయత్నం చెయ్యబోగా…అర్జున స్వామి “అమ్మా! స్నాన సంధ్యలు ముగించుకొని ఆరగిస్తాను. భోజనం కట్టి ఇవ్వు” అని అర్ధించాడు.

గృహిణి ఒక చిన్న వెదురు బుట్టలో అరిటాకు వేసి, అందులో అన్నం పప్పూ కూరలూ సర్ధింది. ఓ చిన్న పిడతలో పెరుగు, ప్రక్కనే పండూ తాంబూలం ఉంచింది. భక్తిగా అతిధికి సమర్పించింది.

అర్జునస్వామి వారిని “అన్నదాతా! సుఖీభవ!” అంటూ ఆశీర్వదించి, తిన్నగా చెరువు గట్టుకు వెళ్ళాడు. చెరువులో నీళ్ళు నిర్మలంగా ఉన్నాయి. చెరువు ఒడ్డున పెద్ద మర్రి చెట్టుంది. దాని నీడ చల్లగా హాయిగా ఉంది. అర్జునస్వామి, భోజనం ఉన్న బుట్టని ఆ చెట్టు క్రింద ఉంచి, చెరువులో స్నానం, సంధ్యా వందనం పూర్తి చేసుకున్నాడు.

చెట్టు క్రింద కూర్చొని ఆవురావురుమంటూ అన్నం తినసాగాడు.

ఆ సమయంలో… మర్రి చెట్టు కొమ్మపైకి ఓ గ్రద్ద వచ్చి వాలింది. దాని గోళ్ళల్లో ఓ కాలనాగు గిలగిల్లాడుతుంది. చెట్టు కొమ్మపైన కూర్చున్న గ్రద్ద, ఆ పాముని ముక్కుతో పొడుచుకొని తినసాగింది.

మరణ యాతనకి పాము విలవిల్లాడుతూ విషం కక్కసాగింది. ఆ విషం తిన్నగా అర్జునస్వామి అన్నం తింటున్నా అరిటాకుపై సన్నని తుంపరగా పడసాగింది. ఎంత సన్నని బిందువులంటే…ఆరగిస్తున్న అర్జునస్వామికి సైతం దృష్టికి ఆననంత! అసలే ఆకలిగా ఉన్న అర్జునస్వామి, అన్నం పప్పూ కూరలతో స్వాదిష్టంగా ఉన్న భోజనాన్ని ఇష్టంగా ఆరగిస్తున్నాడు. అయితే కాస్సేపటికి, విషాహారం కారణంగా అతడు మృతి చెందాడు.

ఇదీ కథ!

అంటూ కథ ముగించిన భేతాళుడు…“విక్రమార్క మహీపాలా! ఈ బ్రహ్మహత్యా పాతకం ఎవరికి చెందుతుంది? ఆహారాన్నిచ్చిన బ్రాహ్మణ దంపతులకా? పాముని చంపితిన్న గ్రద్దకా? విషం గక్కిన పాముకా? విషాహారాన్ని తిని మరణించిన అర్జునస్వామికా?” అనడిగాడు.

[త్వరపడి ఈ ప్రశ్నకు జవాబు చెప్పకండి. విక్రమాదిత్యుడి తర్కం చదివాక, అప్పుడు చెప్పండి.

భారతీయుల నమ్మకాల్లో…బ్రాహ్మణ హత్య (అంటే సత్వగుణ సంపన్నుడి హత్య) మహా పాపమనీ! దాన్ని బ్రహ్మహత్యాపాతకం అంటారు. అలాగే గోహత్య, స్త్రీ హత్య, శిశుహత్యలను కూడా పరమ పాపాలని నమ్మేవాళ్ళు. ఆ కోవలోకే చెందుతుంది ఆత్మహత్య కూడా! ఇప్పుడు నమ్మకాలూ బాగానే సడలి పోయాయి, దృక్పధాలూ మారిపోయాయి. ఎంత పాపానికైనా వెనుతీయని సమాజాన్ని ఇప్పుడు మనం చూస్తున్నాం.]

విక్రమాదిత్యుడు స్ఫుటంగా “భేతాళా! ఇందులో ఎవరి తప్పూ లేదు. ఆకలిగొన్న అతిధిని సత్కరించటం గృహస్థు ధర్మంగా భావించి, బ్రాహ్మణ దంపతులు, అర్జునస్వామికి ఆహారం సమర్పించాడు. స్నాన సంధ్యలు ముగించి భోజనం చెయ్యడం సదాచారమని భావించి, అర్జునస్వామి చెరువుకు చేరాడు. చెట్టు నీడన కూర్చొని భోజనం చేసాడు.

గ్రద్ద తన ఆహారాన్ని తాను వేటాడి తెచ్చుకుంది. చెట్టు కొమ్మపై కూర్చొంది. మరణ యాతనకి పాము విషం గ్రక్కింది. పాములు గ్రద్దలకి దేవుడిచ్చిన ఆహారం. మరణ సమయాన విషం గ్రక్కడం పాము ప్రారబ్దం. అందుచేత వాటి దోషమూ లేదు.

అందుచేత వీరెవ్వరికీ బ్రహ్మహత్యా దోషం అంటదు. అయితే… ఎవరీ కథ విని, పూర్వాపరాలూ, ధర్మసూక్ష్మాలూ ఆలోచించకుండా… ‘ఫలానా వారికి బ్రహ్మహత్యా దోషం అంటుతుంది’ అంటారో, వారికి, ఈ బ్రహ్మహత్యా పాపం చుట్టుకుంటుంది” అన్నాడు.

విక్రమార్కుడి విజ్ఞతకి భేతాళుడికి చెప్పలేనంత ఆనందం కలిగింది. చప్పట్లు చరుస్తూ తన ఆనందాన్నీ, అభినందననీ తెలిపాడు. అయితే మౌనభంగమైనందున మరుక్షణం మాయమై మోదుగ చెట్టు పైన మళ్ళీ ప్రత్యక్షమయ్యాడు.

అది తెలుసు కాబట్టి విక్రమార్కుడూ వెనుదిరిగి మోదుగ చెట్టు వైపు అడుగులేసాడు.

కథా విశ్లేషణ:
బ్రహ్మహత్యా పాతకం వంటిది – ‘విషయం గూర్చి పూర్వాపరాలూ, మంచి చెడుగులూ తెలియకుండా మాట్లాడిన వారికి అంటుకుంటుంది’ అని చెప్పే ఈ కథ…శ్రోతలని అప్రమత్తుల్ని చేస్తుంది.

ఎన్నోసార్లు… ఎంతోమంది… తీరి కూర్చొని, అరుగుల మీదా, రచ్చబండలమీదా… తెగ తర్కాలు చేసేస్తుంటారు. ‘ఫలానా వాళ్ళ వ్యవహారంలో ఫలానా వాళ్ళది తప్పు’ ‘ఇది ఇలా చెప్పకూడదు’ ‘అలా చెయ్యాలి’… గట్రా తీర్పులు చెప్పేస్తుంటారు. తెలిసీ తెలియక, ఏదో మాట్లాడేస్తే, మనకే ప్రమాదం, మన విజ్ఞతే దెబ్బతింటుంది అనే హెచ్చరిక ఈ కథలో ఉంటుంది.

అందుకే…ఈ కథ చెప్పేటప్పుడు నేనెప్పుడూ “త్వరపడి బ్రహ్మహత్యా పాతకం ఫలానా వారికి చుట్టుకుంటుంది అని జవాబు చెప్పకండి. విక్రమాదిత్యుడి సమాధానం విన్నాక, అప్పుడు చెప్పండి” అని ముందుగానే చెప్పేస్తుంటాను. నోటి మాటని విజ్ఞతతో ఉపయోగించాలని చెప్పే ఈ కథ, ఎంతో విలువైనది!
 
Copyright 2009 అనగా అనగా.... Powered by Blogger
Blogger Templates created by Deluxe Templates
Wordpress by Ezwpthemes